Ferit Ramadani

Ferit RAMADANI:


PIKA KRITIKE


Në kohë pa kohë trashëgohet
lind pa dritë në sy,
dhe hy në veshë të shurdhër !

Kush e ndjek fatkeqësinë
ma mirë se egërsira ?

Nuk ndjen keqardhje!
Nuk ndjen mëshirë !

Në pikën kritike
krimin zbaton,
t' arrijnë në kulm -
emocionet vrasëse !

Në asnjë çast s'ka lindur
një zemër -
që hedh farmak në shpirt,

Një thikë -
dhembjes i vë pikë !

Ferit RAMADANI :


PËRSHËNDETJE


Stinët ikën !
Lan vrragë, lan rrudha !

Shtegtarët -
amanet - foletë e shkreta !

Asgjë s'braktisën pa ligj,
s'ndryshuan!

Asgjë s'krijuan pos datave
si shpifje !

Pastaj shekujt u ndrynë
si trille kujtimesh !

Kush ua lau mëkatet
se dijnë ujërat !

Kush ua fshehu bishtat
s'kujtohen malet !

Mirësevini !
U pret derë e hapur !

U pret një zemër !

Ilirinë - ka emër !

Ferit RAMADANI :

LOJA


As në ëndërr se merr lirinë
ta flakë pas shtatë kodrash,
ta presë pastaj -
shtatë shekuj në robëri !

Nusen e presin krushqit,
u vjen në zi !


Në këngë bijë trishtimi
jehon egërsi,
ku ndodhet melemi
për plagë - ëmbëlsi ?


Furtuna ndjellakeqe
ashk e gof mallkimi,
rokulliset drita
kurrë nuk del agimi !

Në ylber të shpresës
kallkan i mërgatës,
është loja e fatit,
- i ik shtërngatës !

Ferit RAMADANI :


PËRJETIM


Në shfrenim epshesh të marra
çdo gjë u përmbys, u përtha !
Kështjella u mposht në themel,
dhe në kulm - u nda !


Lirika e zverdhi domethënien
si gurra kur shterë,
gjarpërinjt kafshuan gjuhën
të mos bëjë poterë !


Në sofra humbi oreksi
i kulaqit të pjekur në hi !
Lëngonte e zverdhej rrita
ngujuar në robëri !

Çdo gjë mbeti pa jetë,
pa dashuri !
Kohë moderne - e shkretë,
Kohë - vetmi !

Ferit RAMADANI :



DOMETHËNIA E HESHTJES


Nuk ishte lum
që shndërronte shtratin -
në rrjedhë pa kohë,
as uratë që priste -
t'i faleshin mëkatet !


Pa barë i shëronte plagët
që hapeshin në shpirt,
guacë e ndrydhur -
nisej në shtigje
kurrë të kaluara !


Edhe në gjuhën e gurit
mbishkrimet e vdekura ringjallë !

Nga shekujt e harruar
me heshtje zgjidh nyjet
të kuptohen misteret,
kohërat, dhe yjet !

Ferit RAMADANI :


ASGJË S'KTHEHET !


Asgjë s'kthehet ,çdo gjë ik
lindjes - vdekja i afrohet,
nismë e re , trishtim i ri !


Syri n'terr - kërkon bardhësi !


Nata merr e s'jep asgjë
gjurmët mbesin shfaqen prapë
i vjen ditës erë barot !

Se merr vesh qeni të zot !


S'kthehet hapi që kap zërin
rrezja shpresë - s'ka gjallëri !
Këngë e vaj - uratë mallkimesh !

I mbjellin ca zemër zi !

Ferit RAMADANI :


U R A T A


Në paskajshmëri - pa përcaktime
viteve u kërkova lartësi !

E di vetë kah ngjitem,
se di vetë ku bi !


Kurrë si ndjeva shëtitë, dëfrimet
të prehen në gëzime, qetësi

Të murosur e gjeta heshtjen
që shekujve u rrasej në gji !


Çfarë durimi në këtë uratë ?!

- Iliria - pastë jetë të gjatë !
Blerim i shekujve ... gjatë...!

Ferit RAMADANI :


NË NIVEL


Pa ngatërresa në parashikime
hip e zbrit në shkallë,

As në sjellje - në jetë cikërrime
për të mbetur gjallë !

Ç'bën ajo që s'lind , e s'vdes
Pa zërin në tel ?

Prapa perdes - për një ves
Kosova - nivel !


Poezitë : Urata dhe , Në nivel , u botuan më 01.04.1986, në revistën e studentëve, Bota e re, Prishtinë

Ferit RAMADANI :


DAMARËT E ZËRIT


Në jetë -
s'pushuan tiktakët
për hapin në kohë !

Lartësitë -
kurrë s'preken -
pa shkallë , pa ballë !


As shpresa -
kurrë s'ndrydhet
se vdes në rritë ,


Jehona -
s'rrin dot ,
pa zbuluar thellësitë !


Gërmadhat e shekujve
bëhen ugarë,
kushtrimi -
zgjon vdekjet në damar !

Ferit RAMADANI :


ZEMRA KËRKON ZEMRËN


Gjeth i zverdhur lëkundet
degë e tharë tundet !

Era përvesh llërët
ta hedhë në humnerë !

Rrënja e thellë s'dridhet
si zogu në ferrë !

Fryn veriu e hidhet
shpirti i mpirë - vdes!

Zemra kërkon zemrën
ta puthë çdo mëngjes !

Ferit RAMADANI :


DHËMB I BARDHË!


Në dhëmbin e bardhë
rrënjë e sëmurë -
rënkon!

Krimbi ec e bren brendinë
gjuha -
ndryn fshehtësinë !

Buzëqeshja e ngrohtë
i falet -
zemrës që ringjallet !


Dhëmb i bardhë mbahet,
nofullës -
nuk i ndahet !

Rrënja derdh gjakun,
krimbi -
bren konakun !

Ferit RAMADANI :


PA TY

(Atdheut)


Pa Ty fjalës i vë pikë
heshtja ka kuptim të rritet !

Pa Ty dëshira mbetet statujë
e ballsamosur - në zemër guri !

Pa Ty verdhësia e mbërthen gjuhën
than damari i jetës !

Pa Ty kënga s'ka krahë
as shpirt - lahutari plak!


Pa Ty as shqipet në lartësi qielli
tokës si dalin përballë !

Ferit RAMADANI :


BIJNË E NGRITEN


Vitet rrudhat i hapën
si dallgët
kur çajnë e gërryjnë !

Shpresat ranë si lulet
të përcëlluara -
nga bryma!

Në buzë shkrumi i etjes
përflakte këngën
e frytit të sëmurë !

Ditë të rënda si tunxhi
përshkojnë
në stinët e shpirtit!

Nga bijnë e ngriten si kërpudha
damarët -
e gurrës së shterrë ?!

Ferit RAMADANI:

LIDHJA E NGUSHTË


Ia ftohën damarët
ia thanë,
në lulegjak i derdhën vrer,
se ndanë !


Buzëplasur
u end , u rropat
nga shpati -
në shpat!


As e vdekur as e gjallë
pa forcë, pa shpresë,
kërkoi rrezen
për jetë, kthesë !

Në shtigje jehonë
zgjim, pushkë !
E pamposhtur -
Lidhja e ngushtë !

Ferit RAMADANI "


PA PESHË


Për hir të postit shtihet -
specifik në fjalë !

Shpinën ia kthen erës
rrëshqet dhe ik si njalë !

Gjurmëve ua han zanoren e parë
dhe zë u jep shkronjave pa zë !


Në princip- kukudh i vendosur
plangprishës i ndjenjave shpirtrore!

I nënshkruar në artikuj e fraza
të përcëllohet blerimi - t'jetojë oaza!


Në jetë i vetëshpallur periudhë,
kryefjalë e shtigjeve - pa udhë !

Ngrit mistere në qiell për meshë
t'fluturojë me erën - pa peshë !

Ferit RAMADANI :


NERVOZË !


Dialog i hapur pret mendim për famë !
Snob i ndjekur - shtrihet panoramë !

Pika gjaku, pika djerse në rrudha
padyshim - e shkujdesur rruga!

N'brendi shpirti dhembje e paparë
shkallmon çështjen gjak i larë !

Nga të niset - simbol i pafat
diagnozë për shërim të gjatë !

Dialog jashtë rrjedhave në prozë !
Në thellësi shpirtrash ky Danjoll - nervozë !

Rrustem GECI :



Ese letrar për veprën e Ferit Ramadanit

TROJEVE TË EMRIT TIM

Ferit Ramadani u lind më 6 qershor 1956, në Llag të Kërçovës.
Prej aty nis toka dhe qielli i tij, hapësira e paanë e Atdheut.
Me Feritin njihem që nga viti 1974, kur bashkë i lexonim poezi njëri-tjetrit.
Kjo ese nuk ka qëllim kur e si u njohëm,
por,
vlerësimin e krijimtarisë së tij.

Në të gjitha veprat e tij, prej librit “Për sa legjenda flet historia” e deri te “ Pirgun i dhimbjes” Ferit Ramadani kudo është poet. Fuqia e tij prej poeti të mirëfilltë mbreson lexuesin e tij.

Trojeve të emrit tim të kam pak /
por në këngë të kam kudo/
ky është guxim i gjakut tim /

komandant Askeri...

Këto dhe vargje të tjera të poetit tregojnë shpirtin e madh të Feritit.Të kam në këngë kudo o vendi im.

Në djepin e kësaj toke/
u rritëm me ajrin dhe ujin tënd/
dhe me shpresa/
se diçka do të ngrejmë me duar/…

Bota poetike e Ferit Ramadanit është e gjerë dhe e thellë.Feriti edhe në prozë edhe në poezi është poet i tik-takeve të kohës, i të rrahurave të zemrës. Ç´ka s´u ra ndërmend barbarëve për ta prerë e tharë gjakun e fisëm të arbërit, shkruan poeti dhe vazhdon; pemë e ilirisë dhe Iliridës në zemër të saj ndryn 1 mijë rrufe dhe 7 milion rrënjë shqiptarësh në 13 mijë vjet të egzistencës sonë.

Prandaj, këto janë motivet, thotë Feriti, pse në këngë e marr atdheun, trojet e emrit tim. Qielli deri në Prishtinë, deri në Tiranë, deri në Shkup, Manastirë, Janinë e Prevezë..., kudo është i imi. Qiejt e poetit Ramadani janë qiej të mëdhenj të emrit të tij.Poezia e Ferit Ramadanit është ndryshe nga poetët e tjerë. Vargjet e Ferit Ramadanit pulsojnë me hapin e madh të kohës.

Unë kundërshtohem thotë poeti me ata që kundërshtojnë. Ndërsa atdheun e dashuroj si vajzën më të bukur, më të ndjeshme,dhe më intime të shpirtit .

Kështu është në vendin tim e në vendin tënd, i thosha në një çast vetes,
dhimbjes që më gërryente nga brenda. Koha në të cilën jetojmë thotë poeti,
edhe në mot të këthjellët pikon gjak.Në këtë natyrë aq të bukur, ne çdo ditë
bëjmë betejën me të pazgjidhurën, me atë që plagën ma bën të pëlcas.Në
poezitë, “Domethënia e heshtjes”, “Asgjë s´kthehet”,” Pika kritike”,”Loja”,
dhe në dhjetëra poezi të tjera, hetohet vetëmbërrijtja, blerimi i kësaj kohe,
krismat e fjalës në dhimbje. Ndërsa në poezinë “Atdheu”, poeti ngre zërin
e tij mbi trojet e emrit dhe mbiemrit.

Trualli gjuhësor i gjuhës së poetit është i paluajtshëm, me blerim të gjakut tonë gjuhësor.Kapërcimi në të ardhmen nuk bëhet duke ndejur këmbëkryq. Nevoja e do që ne të bëjmë detyrën tonë për veten e atdheun, ndryshe e ardhmja do të shtyhet. Me këtë esse uroj poetin Ferit Ramadani për veprat e tij të mirëfillta dhënë letërsisë sonë. Shëndet zoti poet,shëndet.
Rrustem Geci - Dortmund

Ferit Ramadani,krijues qe do te kujtohet neper breznite tona